As tres nenas

Era o ano 1962 e o inverno mostraba toda o seu fiereza. Tras os cristais dunha pequena xanela deixábase ver o rostro triste dunha muller que miraba cara ao oeste. Cara a unha negrura que se revolvía contra a luz da lúa. Aquela muller chámase Milagros Currás, o seu marido era Daniel, o Maturro, e eran os pais de 3 nenas. Todos  eles vivían nunha humilde casa pertencente a OCastro, unha pequena aldeíña do municipio ourensán de Taboadela. 

Aquela noite, naquel lugar escasamente iluminado e quentado polo lume dunha vella cociña de leña, faltaba unha das nenas. A mediana. E a súa ausencia foi enchida por unha enorme tristeza que era imposible de botar fóra, de obrigala a marchar. 

A familia de Daniel estaba a pasalo mal, as penurias eran evidentes. Levaban uns anos de dificultadas e sacar a familia adiante facíase cada vez máis complicado. Aquel home bo e traballador esnaquizábase o corpo e a alma para traer algo de comida aos pratos da súa muller e as súas fillas. Todo era moi difícil, todo era moi duro, a pesar de que o seu tres fillas eran o maior dos tesouros que a vida lles deu, un verdadeiro agasallo 

Como sería a situación para que un día, facía uns meses, comezásese a falar daquela posibilidade, como sería de inaguantable a vida para pensar que as cousas mellorarían facendo que unha das súas fillas perdese para sempre aos seus pais, para que uns pais perdesen á súa filla. 

Milagros tiña un irmán casado que a vida o levou a conseguir certa solvencia económica. Pero xa sabemos que a felicidade non é máis que algúns intres bos que van da man con outros non tan bos. O caso é que este matrimonio non conseguira ter fillos e propuxéronlle a Milagros e a Daniel que se farían cargo da mediana das súas fillas. Dixéronlle que lla levarían con eles a Buenos Aires, que non lle faltaría de nada e que se encargarían eles de todo. Decidiran que sería a nena do medio pois a maior xa facía un tempo que axudaba na casa e a menor era moi pequena como para separala da súa nai e moi pequena para unha viaxe tan dura e tan longa. Apenas tiña 4 anos. 

O caso é que Daniel e Milagros, pensando sen dúbida no futuro e as posibilidades que se lle brindaban á súa filla decidiron que a nena se fose á Argentina. Decidírono co corazón roto en mil pedazos, coa alma sobrecollida e cunha dor e unha tristeza que nunca os abandonaría. 

Recollendo algunha roupa e algunhas pertenzas nunha vella maleta a nena foise de O Castro, de Taboadela. O inverno chegara, e para esta familia foi o peor dos invernos. Aquela nena subiu a un barco en Vigo e que tras un longo e dificil viaxe, o 21 de xaneiro do 1962, chegou a Argentina, a un lugar novo, a un país completamente distinto ao que ela coñecía. 

Asustada e agarrando con forza a súa maleta camiñaba á beira dos seus tíos cara á súa nova casa, cara á súa nova vida. Atrás, moi atrás, quedaba a súa curta vida coas persoas que ata agora quixera estar e que nunca máis volvería ver. Atrás quedaron os abrazos e as reprimendas da súa nai, a seriedade e o xesto ergueito daquel home delgado, do seu pai, os intres de xogos coa súa irmá maior e as apertas á pequena. 

A vida seguiu avanzando a un e a outro lado do Atlántico, un océano que cada vez era máis inmenso, máis difícil de cruzar e cuxa brisa ía borrando recordos e agarimos. Cada unha daquelas nenas creceu e viviu a súa vida. Chegaron outros tempos. Houbo cousas que melloraron, outras non,... pero todo cambiou. 

Ás veces desde Buenos Aires aquela nena adoitaba mirar cara ao mar, cara a leste. Ás veces parecíalle ver a cara da súa nai tras unha pequena xanela de cristais raiados. Ás veces o tempo continuou o seu camiño e Daniel conseguiu, por fin, reunir as suas fillas, as tres nenas. Coa súa morte, o tres irmás reencontráronse e volveron sentir que pertencían a un mesmo lugar, a esa curta infancia xuntas nun pequeno pobo de Taboadela. 

Transcorreran moitos anos pero aquilo que gardaban dentro de si fixo que o tres irmás quixesen recuperar todo aquel tempo perdido. Nunca máis se volverían a separar, aínda que por medio interpuxésese un océano ou o maior dos baleiros. 

Non podían defraudar nin a Sra Milagros nin ao Sr. Daniel