En Soutomaior, rodeada pola indiferencia e polo paso do tempo, érguese —ou talvez sería máis xusto dicir que resiste— a casa reitoral da igrexa de Santiago. A súa pedra antiga, o seu tellado vencido polas estacións, os seus muros que noutro tempo protexeron do vento e da chuvia… Todo nela parece falar nunha lingua esquecida, unha lingua que poucos lembran e que ninguén escoita xa.  Construída no século XVII, a casa reitoral foi, no seu día, o corazón dun mundo que hoxe só existe na memoria. A súa estrutura de pedra e tella acollía un patio central arredor do cal se organizaban os espazos esenciais da vida: a vivenda principal co seu forno, o alpendre-pallar para o forraxe e os apeiros, o hórreo onde se gardaba o millo, o curral para os animais, o pozo, a eira onde se mallaba o gran, a horta que alimentaba os seus habitantes. Incluso había un pombal, pero xa non queda rastro del.  O que permanece, aínda que a duras penas, é a vivenda principal. Todo o demais cedeu. O tellado da...